Pioneer™
Active member
Η τηλεοπτική σειρά «ΟΡΚΟΣ», η οποία μεταδίδεται από τη δημόσια τηλεόραση, έχει ήδη ανατρέψει τα τηλεοπτικά δεδομένα και έχει θέσει τον πήχυ πολύ υψηλά όσον αφορά τις προσδοκίες των τηλεθεατών. Μιλάμε με την κύρια σεναριογράφο Τίνα Καμπίτση και τη συγγραφική της ομάδα, που αποτελείται από τις Σελήνη Παπαγεωργίου και Νιόβη Παπαγεωργίου.
Κυρία Καμπίτση, αποφοιτήσατε από τη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων και, έπειτα, από το θεατρικό τμήμα του Πανεπιστημίου Αθηνών. Επομένως, θα έλεγε κανείς πως πριν την εμφάνισή σας στον κόσμο της τηλεόρασης είχατε ισχυρά καλλιτεχνικά ερεθίσματα και ήσασταν εξοικειωμένη με την τέχνη του Λόγου.
Εμείς σας γνωρίσαμε στο Mega με τους «Ασυνήθεις Ύποπτους» το 1996. Ακολούθησαν οι σειρές «Ου μοιχεύσεις», «Θα σε δω στο Πλοίο» και «Βελούδο από Μετάξι» στον Alpha και στη συνέχεια τα «40 κύματα», η «Ονειροπαγίδα» και το «Daddy Cool».
To 2021 κάνατε στροφή από τη ρομαντική κομεντί στο ερωτικό - αστυνομικό δράμα με την «Έξαψη» στο Mega και φέτος στην ΕΡΤ1 παρουσιάζει το υπαρξιακό, ιατρικό και αστυνομικό δράμα «Ο ΟΡΚΟΣ».
Ο όρκος ως λέξη, συνήθως μας παραπέμπει στον χώρο της Iατρικής, τον Όρκο του Ιπποκράτη. Παρ' όλα αυτά, η σημειολογία του τίτλου δεν αναφέρεται αποκλειστικά στο προφανές. Αυτό το λέω καθώς βλέπουμε να αναδύονται πολλές ερμηνείες της λέξης αυτής, όπως της πίστης στον άνθρωπο, της υπόσχεσης, στον άτυπο δηλαδή όρκο που εν τέλει να έχει περισσότερη σημασία. Μιλάμε για την πιο μεγαλειώδη υπόσχεση, αυτή της ανθρωπιάς:
Ο ΟΡΚΟΣ είναι ο ιατρικός όρκος, ο όρκος του Ιπποκράτη, αλλά και η υπόσχεση του πατέρα στην κόρη ότι θα την προστατεύει πάντα. Μπορεί ο ήρωάς μας (Άγγελος Ράπτης - Γιάννης Στάνκογλου) να μην κατάφερε να το κάνει όσο εκείνη ζούσε, αλλά τώρα θα ψάξει να μάθει γιατί την έχασε και θα αποκαταστήσει την ηθική τάξη, την αλήθεια και την τιμή. Όπως οφείλει να κάνει ο καθένας μας στη ζωή του. Έτσι, τελικά, ο ΟΡΚΟΣ είναι ακριβώς αυτό, η πιο μεγαλειώδης υπόσχεση ανθρωπιάς και τιμής στη ζωή μας.
Ποια ήταν η έμπνευσή σας για τη συγγραφική αυτή απόπειρα;
Η έμπνευσή μου ήταν μια πραγματική ιστορία που διάβασα στις ειδήσεις το 2016. Ένας γιατρός στην Αμερική, ο Jim Withers, είχε αφιερώσει τη ζωή του στη θεραπεία των αστέγων της πόλης. Οι κάτοικοι του Πίτσμπουργκ τον αποκαλούσαν «γιατρό του δρόμου», γιατί τη νύχτα κυκλοφορούσε σαν άστεγος παρέχοντας ιατρική φροντίδα σε όσους την είχαν πραγματική ανάγκη. Η ασυνήθιστη αυτή πρακτική ξεκίνησε το 1992, σε συνεργασία με τον Mike Sallows, έναν πρώην άστεγο άντρα. Οι δυο τους κυκλοφορούσαν τη νύχτα με σακίδια ιατρικής. Ο Withers, μάλιστα, εκτιμούσε τότε πως βοηθούσε πάνω από 1.200 άστεγους ανθρώπους τον χρόνο.
Την κράτησα αυτή την ιστορία! Σκέφτηκα πόση χαρά θα ένιωθα αν έγραφα για έναν τέτοιο άνθρωπο, για έναν ήρωα ιδεαλιστή που πασχίζει για το καλό. Αν άφηνα τα σαλόνια, τα γραφεία των και τις επαύλεις επιχειρήσεων (μόνιμα σκηνικά στις ιστορίες των σίριαλ) κι αν έβγαινα στον δρόμο, στα πεζοδρόμια, στους ανθρώπους των οποίων η ζωή δεν έχει λάμψη αλλά πόνο. Από τότε δεν ξέχασα το streetwork και ήρθε η ώρα να γράψω γι’ αυτό.
Βλέποντας από τα πρώτα κιόλας πλάνα της πρώτης προβολής τον πρωταγωνιστή, συγκεχυμένο από τις επαγγελματικές του αντιφάσεις που ορίζει και διαφοροποιεί το ιατρικό χρέος από το καθήκον του, να χάνει ό,τι πολυτιμότερο έχει στη ζωή του, πόσο κοντά άπτεται της πραγματικότητας η τραγικότητα των χαρακτήρων;
Πολύ. Γύρω μας άνθρωποι καθημερινά βιώνουν δράματα. Χάνουν τα κεκτημένα τους, επαναπροσδιορίζονται ή και όχι, φτάνουν στο τέλμα και ή ξαναπροσπαθούν ή αφήνονται αυτό να τους καταπιεί. Η τραγικότητα είναι βέβαιο ότι υπάρχει. Όπως στους τραγικούς ήρωες των τραγωδιών, έτσι και στους σύγχρονους ήρωες της καθημερινότητας η μοίρα εξυφαίνει τα σχέδιά της ερήμην τους.
Η τιμωρία του ήρωά μας προοικονομήθηκε στα πρώτα λεπτά της σειράς όταν ο αδελφός του (Παύλος Ράπτης - Γιώργος Γάλλος) του ζήτησε να χειρουργήσει μια φτωχή γυναίκα χωρίς να πληρωθεί και εκείνος αρνήθηκε. Όπως του είπε και ο αδελφός του, «είναι η ευκαιρία σου». Ο Άγγελος αγνόησε το σημάδι της μοίρας, την «ευκαιρία του», ξεπέρασε το μέτρο με την άρνηση έκφρασης ανθρωπιάς και με το ιδεολόγημα «σώζω ζωές, δεν κάνω ψυχικά» διέπραξε ύβρη και τιμωρήθηκε χάνοντάς τα όλα.
Τι κάνει τους ανθρώπους να ορκίζονται και να δεσμεύονται να πουν την αλήθεια;
Η αγάπη και το χρέος κάνουν τους ανθρώπους να δεσμεύονται με όρκους. Και η συνειδητοποίηση του πραγματικού νοήματος της ζωής, που δυστυχώς συνειδητοποιείται μόνο μετά από απώλειες και ματαιώσεις.
Σύμφωνα με την ελληνική και ρωμαϊκή μυθολογία, ο όρκος ήταν θεότητα. Αδέλφια του ήταν ο Πόνος, η Λήθη, οι Φόνοι, ο Λοιμός και οι Δυσνομίες. Στο έργο βλέπουμε μια ίσως ακούσια από μέρους σας αντιστοιχία με τον πόνο, μέσα από την απώλεια και τον θάνατο, τη μνήμη και τη λήθη, ως ανάμνηση που λειτουργεί σαν κίνητρο, την τρωτή πτυχή του ανθρώπου (ατυχήματα, ασθένειες), αλλά και τη δυσνομία (την απάτη - κατάχρηση εξουσίας - την ισχύ του χρήματος). Πώς καταφέρνετε να συνδέετε τόσο αρμονικά και εύστοχα, ώστε όλα να είναι αλληλοεξαρτώμενα;
Είναι εκούσια η αντιστοιχία. Ακολουθώ τους κανόνες της τραγωδίας, υπηρετώ το είδος με σεβασμό και πατώ την πεπατημένη. Ο πόνος, η λησμονιά, η αρρώστια, η δύναμη του χρήματος, ο φόνος είναι συνυφασμένα με την έννοια της τραγωδίας και του δράματος. Εγώ εμπνεύστηκα τον Οιδίποδα για να γράψω τον Όρκο, και ξαναφρέσκαρα τους κανόνες της αρχαίας τραγωδίας. Στην ιστορία του Οιδίποδα, όμως, ο ήρωας προσπαθεί να σωθεί από το σχέδιο της μοίρας του και δεν τα καταφέρνει, με αποτέλεσμα να περιθωριοποιηθεί. Στον ΟΡΚΟ ο ήρωας ξεκινά μηδενιστής, αφού έχει χάσει τα πάντα, αλλά μετά από ένα σχέδιο της μοίρας (ιατρική δρόμου) αναθεωρεί και επανακοινωνικοποιείται. Το μήνυμα είναι αισιόδοξο.
Ο όρκος ως έργο, εκτός από τα προαναφερθέντα, πού αλλού βρίσκει κοινωνικό αντίκρισμα (ανθρώπινα δικαιώματα - προστασία γυναικών);
Αστεγία. Εθελοντισμός. Κακοποίηση. Καθήκον. Έννοια του Κανόνα. Φιλανθρωπία. Ανθρωπιά. Οικογένεια.
Στο έργο έχουν συμπεριληφθεί και βιωματικά στοιχεία;
Το έργο δεν έχει βιωματικά στοιχεία, έχει τη θέση μου απέναντι στα πράγματα, στα υπαρξιακά διλήμματα και στους κοινωνικούς προβληματισμούς. Δεν παρουσιάζω απλώς μια ιστορία. Τοποθετούμαι, παίρνω θέση στα πράγματα. Εκφράζω άποψη. Προτείνω.
Τέλος, ποια είναι για εσάς ως άνθρωπος η πραγματική λύτρωση του ανθρώπινου ψυχισμού;
Ο άνθρωπος λυτρώνεται όταν γίνεται ελεύθερος. Και ελεύθερος γίνεται όταν συνειδητοποιεί ότι δεν είναι.
Σας ευχαριστούμε πολύ, ευχόμαστε το έργο σας να είναι μια απάντηση σε όλα τα παραπάνω κοινωνικά ερωτήματα που ταλανίζουν την παθογένεια της κοινωνίας μας.
Πηγή: Zougla